Jeśli dress code określony mamy jako “Black Tie” od razu na myśl przychodzi smoking. Jest on osobliwością w męskiej garderobie: ubranie wyjątkowe, zaprojektowane bardziej dla efektu niż funkcji, często drogie, ale raczej rzadko noszone, niezwykle eleganckie i ukochane przez Jamesa Bonda, ale dające niewiele możliwości wyrażania siebie. Od momentu, w którym powstał, w połowie XIX wieku, smoking ewoluował, jednak w niewielkim tylko stopniu. Dziś jest taki, jaki był wtedy: dopasowana marynarka z kieszeniami bez patek, zapięcie na jeden guzik i - co najbardziej charakterystyczne – jedwabne (satynowe lub rypsowe) wykończenie lamówek kieszeni, guzików oraz kołnierza, początkowo wyłącznie szalowego, od początku XX wieku, również z bardziej militarnymi klapami w szpic. W zestawie pasujące spodnie, biała koszula z kołnierzykiem i zgrabna muszka.

Marynarka znana jako „dinner jacket” dostała się na wieczorne przyjęcia przez tak zwaną „marynarkę do palenia” - smoking jacket, i ostatecznie przekształciła się w nowe, bardziej wyluzowane podejście do formalnego ubioru. Najstarszy syn królowej Wiktorii, przyszły król Edward VII, zaczął ubierać się właśnie tak w 1860 roku i w ten sposób zapewnił sobie miejsce w kulturalnym towarzystwie. W 1886 roku nowojorski milioner i makler James Brown Potter, gość księcia, zaczął go naśladować i przedstawił nowy styl członkom Tuxedo Park, prywatnego klubu dla zamożnych nowojorczyków. Właśnie stąd formalny ubiór (znany jako wieczorowy garnitur lub strój zgodny z dress-codem „black tie") przyjął bardziej nieformalną nazwę: Tuxedo.

Podczas gdy elity preferują termin „dinner jacket” czyli wieczorowy strój, nazwa „smoking” była powszechnie używana w Stanach Zjednoczonych. W Europie ten strój stał się znany jako Monte Carlo - być może dlatego, że nosiło się go w słynnych kasynach Monako. Natomiast używana we Francji nazwa „le smoking” odzwierciedla jego historyczne powiązanie z marynarką do palenia.

Jakkolwiek by takiego stroju nie nazywać, w latach dwudziestych smoking zdemokratyzował wieczorowe ubrania, wypierając marynarki z wydłużonymi połami, tak zwane „tailcoats”, styl smokingu był bardziej uniwersalny. Jego akceptacja przez księcia Edwarda, wyznaczającego trendy międzynarodowe i przyszłego księcia Windsor, zasadniczo gwarantowała szeroką akceptację smokingu jako standardu w strojach formalnych. Książę wprowadził własne smaczki, w szczególności użycie ciemnego granatu zamiast czerni oraz białej, pikowanej kamizelki bez pleców, która trochę przypominała śliniaczek trzymający się z tyłu za pomocą dwóch pasków.